%0 Journal Article %T رهیافت مصلحت‌گرایی در تصمیم‌گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران؛ بررسی فرایند پذیرش قطعنامه 598 %J پژوهش های سیاست اسلامی %I پژوهشگاه علوم اسلامی امام صادق(ع) %Z 2345-5705 %A دهقانی فیروز آبادی, سیدجلال %A آگاهی, علیرضا %D 2023 %\ 02/20/2023 %V 10 %N 22 %P 62-111 %! رهیافت مصلحت‌گرایی در تصمیم‌گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران؛ بررسی فرایند پذیرش قطعنامه 598 %K "رهیافت‌های تصمیم‌گیری" %K "مصلحت" %K "حفظ نظام" %K "ضوابط مصلحت گرایی" %K "قطعنامه 598" %R %X طبق آموزه‌های رشته‌های علوم سیاسی و روابط بین‌الملل، دولت‌ها تنها بازیگرانی هستند که همزمان بر چهار عنصر جمعیت، قلمرو، حکومت و حاکمیت تسلط دارند. این بازیگران برای پیگیری اهداف خویش در خارج از مرزهای ملی، مدیریتی را اعمال می‌کنند که سیاست خارجی نامیده می‌شود و یکی از اجزای حائز اهمیت این عرصه، تصمیم‌گیری‌هایی است که با هدف ارتقای جایگاه، تقویت قدرت و کسب منافع صورت می‌گیرند. تصمیم‌گیری در سیاست خارجی تحت تأثیر عوامل انسانی، مادی، هنجاری و الگوهای متعددی قرار می‌گیرد و جمهوری اسلامی ایران نیز به عنوان یک بازیگر دولتی از این قاعده مستثنی نیست. اما علاوه بر الگوهای عام؛ ویژگی‌های خاص سرزمینی، فرهنگی، تاریخی، جمعیتی و ...؛ می‌تواند سیاست خارجی و نحوه تصمیم‌گیری بازیگران را از همدیگر متمایز کرده و رهیافتی خاص را برای هرکدام از آنان رقم بزند. پژوهش حاضر با بهره‌گیری از نظریه اسلامی سیاست خارجی، در پی تبیین علّی روابط میان متغیرهایی که به شکل‌گیری رهیافت «مصلحت‌گرایی» در تصمیم‌گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران منجر شده‌اند. از این رو؛ مقاله به دنبال واکاوی ابعاد این پرسش برآمده که «ماهیت رهیافت مصلحت‌گرایی و ضوابط حاکم بر اجرای آن در تصمیم‌گیری سیاست خارجی چیست؟». در جستجوی پاسخ؛ این فرضیه رخ نموده است که مصلحت‌گرایی در حوزه تصمیم‌گیری سیاست‌خارجی معطوف به مفهوم سه‌وجهی «حفظ نظام» بوده و تحقق آن را از طریق ابزارهای رفع تزاحم و حل تعارض میان اهداف متنوع به منظور دفع ضرر و بیشینه‌سازی منفعت برای عموم جامعه، در حوزه سیاست خارجی تعقیب می‌کند. %U https://ipr.isri.ac.ir/article_168685_40d5e947962561041a970b26b5ab120a.pdf